Donna Augustine - The Hunt
Serie: The Wilds #2
Genre: Fantasy, New Adult, Paranormal
Gepubliceerd: 2015
Waardering: ★★★★.5
Add to Goodreads
Living in the Wilds isn't any picnic, but I thought I had a handle on things: avoid the beasts and I won't get eaten, avoid the waterways and the pirates won't kill me, and stab every Dark Walker I see. That was before I found out Tiffy's friends were real and back when I’d never heard of the Skinners. Now my magic is on the fritz, and people are disappearing. Dax doesn't want me to kill any Dark Walkers, and avoiding the beasts is impossible when I live with one. Amidst all this, I've become the most wanted woman around.

Dit is het 2e deel in de serie en weet je wat ik vooral zo leuk vind tot nu toe?
Dat er niet echt sprake is van romantiek. En voor iemand die leeft voor de romantiek is dat best een bijzondere uitspraak.

Ja, Dahlia voelt zich aangetrokken tot Dax en ja, als hij wat met haar zou willen zou ze geen nee zeggen, maar het is dan meer uit nieuwsgierigheid. Want ze wordt helemaal warm van hoofdstuk 10 uit het boek dat ze mee nam op één van haar zoektochten, en vraagt zich regelmatig af of het met Dax ook zo zou zijn…..

I also wouldn’t mind if he tried out a little bit of what I’d read in chapter ten of the half-naked man book, especially the page I’d dog-eared.
Ze heeft een crush op Dax, voor ons is dat duidelijk, maar zelf weet ze niets van zulke gevoelens. Ze denkt dat dat vreemde gevoel dat ze krijgt als Dax in haar buurt is een clash is tussen hun magie. Het is iets waarin ze ontzettend naïef en wereldvreemd is, en dat maakt het alleen maar leuker.

Ze is trouwens ook clueless over Dax zijn gevoelens voor haar.
O ja, hij maakt het haar, en ons, daarin ook zeker niet makkelijk. Ook voor ons is het meer dan de helft van de tijd gissen. Dan doet hij iets en dan denk je, nou……. om daarna weer net zo koud, ongeïnteresseerd en bot te zijn. Je kunt er geen peil op trekken.

De rode draad in The Hunt was de verdwijning van één van Dax zijn mensen en de ontdekking dat Dahlia magie heeft. Die ontdekking is een wat vreemde twist in mijn ogen. Een vreemde en verrassende ontwikkeling in een serie die begon als een dystopian maar daardoor al snel uitgroeit tot paranormal en fantasy.

Kort samengevat

Dit was wederom een heerlijk boek om te lezen. En dat komt vooral door Dahlia. Ik vind haar zoooo leuk! Ze is super grappig door haar naïviteit. En daardoor is het verhaal vooral humoristisch. Dat neemt niet weg dat er serieuze zaken spelen en het af en toe best wel eens emotioneel kan worden. Maar voor iemand die 14 jaar lang opgesloten heeft gezeten en nu de wereld en alles wat daar bij komt kijken pas ontdekt is ze ontzettend veerkrachtig.

En dat brengt me dan automatisch op de schrijfstijl want ja, als je een personage neer weet te zetten met zo’n geweldig karakter en zulke prachtige, lachwekkende uitspraken en gedachtes, dan kan dat niet anders dan goed zijn.

De wereldopbouw deed me in deel 1 een beetje denken aan Mad Max, maar het is vooral een dystopische, vervallen wereld waarin men voor een groot gedeelte terug geworpen is naar de middeleeuwen. Met het paranormale en fantasy aspect moet ik nog een beetje in het reine komen. Ik zag het niet aankomen en op de één of andere manier vind ik het nog steeds niet helemaal passen. Dat is ook de reden waarom ik die laatste halve ster niet gegeven heb want voor de rest was het me wel 5 waard.