Serie: Stand-alone
Genre: Dystopian, Horror, New Adult
Gepubliceerd: oktober 2013
Waardering: ★★★.5
Add to Goodreads
'd never known true darkness until the lights went out.Er is 1 voordeel van het soms echt niet meer weten wat je moet lezen; je wordt gedwongen je tbr lijstje weer door te spitten en dan kan het maar zo zijn dat je boeken tegenkomt waarvan je niet eens meer wist dat ze op je lijstje staan.
I had never known what it was to be hungry.
Everyone I ever knew was dead. If they weren't, then they wished they were.
I know I did.
Prue Ashford has been surviving alone in the Australian bush for the last three years. After an unknown virus wiped out most of the human population, she escaped the chaos and hid. Every town and city was locked down into quarantine, but that only led to the inevitable. Death.
Living off the land, avoiding other survivors turned bad, she's led a lonely life, surviving on the edge of a very narrow cliff. The moment she begins to lose hope is when she meets the handsome and enigmatic, Shaw. He's the first human being she's seen in three years that hasn't tried to kill her and she doesn't dare to hope. She'd given up finding anyone alive that still had goodness inside of them. Her only option if she wants to live is to trust Shaw and he takes her to the isolated community he calls home.
Being among people again is it's own challenge and Prue finds herself tested on every front. Making friends was never easy for her and making them after an apocalypse is even harder.Hannah, the town's apprentice doctor, becomes the closest thing Prue has to a best friend and Nan fast becomes her surrogate mother. Shaw brings feelings to the surface that she would rather forget and Eva, the mayor's daughter, seems hell bent on making her life a living hell.
In the end, Prue must make a decision. Stay in the town at the end of the world and learn how to love again, or go back into the wasteland of human civilization and go it alone.
Dit is zo’n boek.
En ook al begon ik eerst in een andere, dit keer bleef de samenvatting in mijn achterhoofd hangen.
Toen ik hem op mijn eReader opende was ik echter meteen teleurgesteld.
199 bladzijden maar? Dat kan niet veel goeds beloven voor een stand-alone dystopian.
Maar mijn vooroordeel was ongegrond. Voor een boek van deze lengte had het een interessante en goede verhaallijn en voelde het alles behalve gehaast.
We rollen het verhaal binnen wanneer Prue, de 26-jarige hoofdpersoon, besluit te vertrekken van haar schuilplaats. Ze heeft beweging gezien in de verte en ze staat nou niet echt te trappelen om andere mensen te zien. Prue heeft slechte ervaringen met mensen en is daarom liever alleen.
Tijdens haar vlucht raakt ze gewond, wordt gevonden en dan komt haar leven ineens in een stroomversnelling terecht. Voor een buitenstaander lijkt het de beste wending die je je maar kan bedenken, Prue denkt daar heel anders over. Ze weet niet hoe ze met mensen om moet gaan, ook voor de uitbraak was ze het liefst alleen, en ze voelt zich alles behalve veilig op deze nieuwe plek ook al zou ze zich geen veiliger plek kunnen voorstellen.
Maar de meeste moeite heeft ze nog met Shaw, de knappe man die haar niet met rust kan laten.
Hij brengt gevoelens in haar naar boven die ze uit alle macht probeert te onderdrukken want gevoelens maken je emotioneel en emoties kunnen je dood betekenen in deze wereld.
What Remains is een dystopian met een klein beetje horror.
Door een virus is een groot gedeelte van de mensheid gestorven en de mensen die het virus overleefd hebben hebben niets menselijks meer over. Het zijn monsters geworden met maar 1 doel: vlees eten.
Het zijn geen zombies; ze zien er anders uit en gedragen zich anders, maar ze komen wel in de buurt.
Maar ze zijn in dit geval maar bijzaak want het verhaal gaat voornamelijk over het overleven in de nieuwe wereld, het overleven in een stadje dat er bijna ongeschonden vanaf is gekomen, de opbloeiende relatie tussen Prue en Shaw en de worsteling van Prue om weer te wennen aan een nagenoeg normaal leven.
Ik vond het helemaal niet zo erg dat de ´zombies´ bijzaak waren want ook zonder was het af en toe ontzettend spannend.
Nicole R. Taylor heeft vooral een boeiend verhaal neergezet en ik vond het een genot om een keer goede stand-alone dystopian te lezen.
KORT SAMENGEVAT:
Een boeiende stand-alone dystopian met een stoere, vrouwelijke hoofdpersoon die jarenlang in haar eentje heeft weten te overleven maar door een ongelukkige samenloop van omstandigheden ineens weer moet leren met mensen om te gaan.
De schrijfstijl was lekker vlot en de wereld opbouw duidelijk en interessant. Het heeft een paar ontzettend spannende momenten, zweet in de handen spannend, maar het laat ook zien dat mensen in een gebroken wereld ook nog ontzettend veerkrachtig zijn.
0 Reacties