Serie: Stand Alone
Genre: New Adult, Contemporary
Gepubliceerd: October 2016
Waardering: ★★★★★☆☆☆☆
Add to Goodreads
"We were perfect together. Until we met." Misha I can’t help but smile at the words in her letter. She misses me. In fifth grade, my teacher set us up with pen pals from a different school. Thinking I was a girl, with a name like Misha, the other teacher paired me up with her student, Ryen. My teacher, believing Ryen was a boy like me, agreed. It didn’t take long for us to figure out the mistake. And in no time at all, we were arguing about everything. The best take-out pizza. Android vs. iPhone. Whether or not Eminem is the greatest rapper ever… And that was the start. For the next seven years, it was us. Her letters are always on black paper with silver writing. Sometimes there’s one a week or three in a day, but I need them. She’s the only one who keeps me on track, talks me down, and accepts everything I am. We only had three rules. No social media, no phone numbers, no pictures. We had a good thing going. Why ruin it? Until I run across a photo of a girl online. Name’s Ryen, loves Gallo’s pizza, and worships her iPhone. What are the chances? F*ck it. I need to meet her. I just don’t expect to hate what I find. Ryen He hasn’t written in three months. Something’s wrong. Did he die? Get arrested? Knowing Misha, neither would be a stretch. Without him around, I’m going crazy. I need to know someone is listening. It’s my own fault. I should've gotten his number or picture or something. He could be gone forever. Or right under my nose, and I wouldn’t even know it.
Voor zover ik weet, en na mijn digitale bibliotheek geraadpleegd te hebben, heb ik dit boek nog niet eerder gelezen. Maar ik had toch zo’n ontzettend sterk gevoel van déjà vu.
Geheugenverlies?
Vooral in het begin, toen we naar het verlaten pretpark gingen en daar de slaapplaats van een zwerver vonden.
Ook daarna bleef het gevoel nog even bij mij maar na verloop van tijd ebde het helemaal weg en las ik Punk 57 als een compleet nieuw boek.
Uitgeputte bron?
Als je zoveel leest als ik is het natuurlijk niet raar als er overeenkomsten zijn in boeken. Ik denk bijvoorbeeld regelmatig dat alles nu zo langzamerhand wel geschreven moet zijn want ik vind het moeilijk om originele verhalen te vinden de laatste tijd. Uitzonderingen daargelaten, maar ik heb het idee dat het er tien jaar geleden ontzettend veel waren tegen heel weinig nu. Maar….. misschien heb ik de bron zo langzamerhand uitgeput?
(On)voorspelbaar
OK, terug naar dit boek.
Ondanks mijn déjà vu gevoel in het begin vond ik dit een ontzettend goed boek. Het is intrigerend en hield mijn aandacht compleet vast. Er waren een aantal plot twists die voorspelbaar waren, maar ook een aantal die ik niet aan zag komen.
Verleidelijk
Heel erg bijzonder vond ik het dat Mischa en Ryen elkaar nooit opgezocht hebben in al die 7 jaar dat ze pen pals zijn. Ze wonen zo dicht bij elkaar.
Om de dynamiek die ze in de brieven hadden niet te verstoren hadden ze ertoe besloten elkaar nooit in levende lijve of via social media op te zoeken en ik vind het knap dat ze dat al die jaren vol gehouden hebben. Het kan niet anders dan heel verleidelijk zijn geweest.
Geheim
Aan die anonimiteit komt een einde wanneer Mischa per toeval Ryen ontmoet. Maar hij houd zijn identiteit geheim. En door een verdrietige ontwikkeling op die zelfde avond verbreekt hij het jarenlange briefcontact.
We maken een sprongetje in de tijd en belanden bij Ryen die geen idee heeft waarom ze al 3 maanden niets van Mischa gehoord heeft. Maar ze wil de belofte om elkaar nooit op te zoeken niet verbreken en blijft schrijven in de hoop dat hij weer contact met haar opneemt. En terwijl ze daarop wacht zit ze middenin een explosieve relatie met een nieuwe jongen op haar school en verdwijnen haar zorgen om Mischa wat naar de achtergrond.
Façade
Want bijna overal waar ze gaat of staat is Masen en hij lijkt dingen van haar te weten die niemand anders kan weten. Hij haalt haar het bloed onder de nagels vandaan maar hij fascineert haar ook enorm.
Ryens leven is gebaseerd op wat ze anderen laat zien maar niet op wie ze echt is en Masen ziet door die façade heen. Daardoor botsen ze enorm, en toch, ook al vinden ze elkaar helemaal niet leuk, ze voelen zich enorm tot elkaar aangetrokken. En dat brengt Ryen, maar ook Masen, in een nog moeilijker positie.
In het kort
Punk 57 is een boek met een boeiende verhaallijn, 2 bully’s die aan elkaar gewaagd zijn, diepgaande trieste achtergronden en geheimen die, wanneer ze eenmaal aan het licht komen, alles uit elkaar doen laten vallen.
Ik genoot van elke stap in dit boek en het enige waarvan ik had gewild dat de auteur ons meer informatie had gegeven is waarom Mischa’s moeder weg is gegaan en waarom ze nooit actie ondernomen heeft om contact met haar kinderen op te nemen. Ze was zo dichtbij.
0 Reacties