Serie: Collide #2
Genre: Contemporary, New Adult
Gepubliceerd: 2014
Waardering: ★★★.5
Add to Goodreads
How do you keep existing when your heart is so splintered, so completely torn to shreds, your pulse is fading? You’re… broken. How do you move forward when every breath is nothing more than a constant ache? Living becomes an insidious reminder that you threw away the single largest part of yourself. Your… soul. No amount of distraction can pull you from the torture of losing your… life. Now that Emily Cooper has walked away from her first love, she finds herself running toward her only love. Unraveling fast, but clinging to hope, Emily risks all she has left on the man that has consumed her every thought and dream since the day they met. Will Gavin take her back? And if so, will their reunion be a collision of two hearts destined to complete one another and rekindle a love that knew no boundaries? Or will scars from their past rip open, tearing slowly at what each of them was meant to be? Can fate, the ultimate game changer, mend the shattered road it laid out from the start? Only time will tell… Tick-Tock…
Ik kwam tot de ontdekking dat deze recensie, het vervolg van Collide, de blog nog nooit gehaald had terwijl hij al meer dan een jaar staat te wachten …..
De conclusie van deze duologie was niks beter dan zijn voorganger, maar hij hield mijn aandacht wel vast.
Cliché
Bijna alle cliché scenario’s passeerden de revue in deze duology. Ze vielen van het ene in het andere on-originele probleem en kregen geen rust moment. Het was veel te veel van het goede maar wel iets wat mijn aandacht vast hield, je wilt toch weten hoe het afloopt. Als dat de opzet van de auteur was dan is ze daarin wel geslaagd.
Langdradig
Ze wist mijn aandacht dus goed vast te houden door al die problemen de revue te laten passeren, maar net als het vorige boek waren de gedachtes van onze hoofdpersonen ontzettend langdradig. Ik betrapte mezelf erop dat ik hele stukken oversloeg waarin niet gesproken werd want het was continue hetzelfde liedje. Telkens weer konden we lezen hoeveel ze van elkaar houden, hoe swoon worthy de één is en hoe mooi de ander. En telkens weer slaat Emily de deur naar haar slechte verleden dicht. Mij leek 1x genoeg: deur dicht en daarmee is de kous af maar zo werkt dat blijkbaar niet.
Friend
Er kwam een moment waarop ik het woordje friend niet meer kon zien. Regelmatig noemden de vriendinnen elkaar ‘friend’ wanneer ze elkaar aanspraken, heel raar en na de zoveelste keer erg irritant.
In het kort
Mijn conclusie van deze duology: het had beter gekund.
0 Reacties