Serie: The Ivy Years #1
Genre: Contemporary, New Adult
Gepubliceerd: 2014
Waardering: ★★★★☆
Add to Goodreads
The sport she loves is out of reach. The boy she loves has someone else. What now? She expected to start Harkness College as a varsity ice hockey player. But a serious accident means that Corey Callahan will start school in a wheelchair instead. Across the hall, in the other handicapped-accessible dorm room, lives the too-delicious-to-be real Adam Hartley, another would-be hockey star with his leg broken in two places. He's way out of Corey's league. Also, he's taken. Nevertheless, an unlikely alliance blooms between Corey and Hartley in the "gimp ghetto" of McHerrin Hall. Over tequila, perilously balanced dining hall trays, and video games, the two cope with disappointments that nobody else understands. They're just friends, of course, until one night when things fall apart. Or fall together. All Corey knows is that she's falling. Hard. But will Hartley set aside his trophy girl to love someone as broken as Corey? If he won't, she will need to find the courage to make a life for herself at Harkness—one which does not revolve around the sport she can no longer play, or the brown-eyed boy who's afraid to love her back.
Dit boek stond al lange tijd op mijn TBR lijstje. Maar ik las eerst deel 3, die trok me na de uitkomst ervan meer aan omdat ik toen net een beetje in het M/M genre begon te komen.
Sinds ik dat boek las was ik vastbesloten ook de andere delen te gaan lezen, om te beginnen met The Year We Fell Down. Talloze keren deed ik een poging maar blijkbaar was de tijd er toen nog niet rijp voor. Op de één of andere manier kon ik er maar steeds niet inkomen. Tot nu, bijna 2,5 jaar later.
Misschien komt het omdat ik in de week dat ik voor de zoveelste keer aan dit boek begon ziek was? Nachtenlang zat ik op omdat ik niet kon slapen van de enorme kriebelhoest buien. En wat doe je dan? Lezen natuurlijk. Aangezien dit boek op de ereader stond en ik niet de puf had wat anders te zoeken besloot ik het er maar weer op te wagen. En warempel, ik las hem bijna in 1x uit.
Want The Year We Fell Down is een zeer intrigerend boek.
We volgen de levens van Corey Callahan en (Adam) Hartley. Ze ontmoeten elkaar op de speciale afdeling van hun college huis. De afdeling voor gehandicapten.
Corey heeft na een ongeluk het gevoel in beide voeten verloren en zit de meeste tijd in een rolstoel en Adam heeft zijn been op 2 plekken gebroken en dat heeft 12 weken nodig om te herstellen.
Er ontstaat vrijwel onmiddellijk een vriendschap tussen die twee die van Corey’s kant al snel omslaat in verliefdheid.
Het is waar dit verhaal om draait, maar de onmacht en schaamte die Corey voelt omdat ze nu in een rolstoel zit, en heel veel dingen niet kan zonder hulp, speelt ook een hele grote rol.
Hartley is een super leuke, lieve jongen die een beschermend trekje heeft als het om Corey gaat. Het is ook een hele verstandige jongen, echter niet als het op zijn relatie met zijn vriendin aankomt. De laconieke manier waarop hij op haar grillen reageert is hartstikke grappig, maar zijn reactie op haar ontrouw is helemaal niet grappig. Het lijkt hem voor geen meter te interesseren; als ze terug komt na een lange reis waar ze een fling met een italiaan had gaat hij gewoon verder met haar waar hij gebleven was. Dat viel me zwaar van hem tegen.
Wat vond ik leuk
Hartley weet feilloos wat Corey nodig heeft en hoe hij haar kan helpen zonder dat ze zich bezwaard voelt. En dat geldt andersom ook voor Corey. De ontstane vriendschappelijke relatie is daardoor heel bijzonder. Ze hebben ook een ontzettend leuke, pittige en humoristische manier van communiceren. Ze weten precies wat ze aan elkaar hebben.
Wat vond ik niet leuk
De hope fairy. Huh, hoor ik je denken, de hope fairy?
Elke keer als Corey ergens op hoopte had ze het in haar gedachten over haar hope fairy, het hoopvolle stemmetje in haar hoofd. De ene keer had die fairy een bikini aan, de andere keer had ze veren of sparkelde ze . Ik had er helemaal niks mee. En als het 1x genoemd was was ik het allang weer vergeten en had ik me er niet aan gestoord, maar 18x? Ik probeerde het op een gegeven moment over te slaan want het irriteerde me mateloos, maar helaas lukte dat niet altijd.
In het kort:
Na vele pogingen is het me eindelijk gelukt dit boek te lezen. En ik ben blij dat ik niet zo snel opgegeven heb want het is een erg leuk boek. Maar vooral ook een heel erg confronterend boek. De lichamelijke beperkingen, onzekerheden en angsten van Corey openen je de ogen voor dingen waar je niet zo één twee drie bij stil staat.
Zo weet ze bijvoorbeeld niet of ze nog normaal seks kan hebben, of ze daar nog enig gevoel heeft. En heel veel dingen die voor ons heel vanzelfsprekend zijn zijn voor haar heel moeilijk of niet te doen. Het zet je aan het denken.
The Year We Fell Down is geen super romantisch boek in mijn ogen maar wel een boek wat lekker vlot weg leest met een goed plot. Door de leuke hoofdpersonen, de pittige en humoristische dialogen en de fijne schrijfstijl heb ik hem met plezier gelezen.
0 Reacties