Serie: The Fallen World #3
Genre: Dystopian, New Adult
Gepubliceerd: 2016
Waardering: ★★★★★
Add to Goodreads
She’s a martyr. A myth. A ghost. A legend. She’s my soulmate and my captive, my conscience and my wrath. I love her too much to let her die; I fear her too much to wake her from her slumber. She’s mine. And now she’s gone. He’s unnatural. Undying. Unethical. Unstoppable. He’s the keeper of lies and lost souls. Mine slipped through his clutches. I am his wife, his queen, the love of his very long life. And soon, I will be his executioner.
Het eerste wat ik dacht toen ik de proloog van The Queen of All that Lives las was: god, laat dit een leuke, knappe man zijn waarop ze verliefd wordt. Ik gunde haar een nieuw, gelukkig leven ver weg van de man die haar zo lang weggestopt heeft omdat hij haar niet wilde verliezen.
Maar het loopt natuurlijk niet zoals ik dacht en hoopte. Zodra ze haar ogen opent en een beetje op de hoogte is gebracht van haar omstandigheden komen we erachter dat ze de ene kooi inruilt voor de andere. En dan komt de moordlustige Serenity naar boven.
Het is een verschrikkelijk hard en bloederig begin van het boek.
Na al die jaren van absentie is ze nog steeds een speelbal in de wereld-oorlog. En misschien nog wel meer dan voordat ze uit haar lange slaap ontwaakte. De mensheid heeft een symbool van haar gemaakt. Het symbool van de vrede.
Ze komt terecht in een wereld die compleet anders is en er is niets of niemand die ze nog kent uit haar oude leven, alleen de King.
Ik bewonderde Serenity. Ik bewonderde dat ze de wereld en de mensheid boven zichzelf stelt. Zichzelf voor de zoveelste keer wegcijfert wetend dat ze haar doodvonnis tekent. Ze is niet bang voor de dood, ze verwelkomt het zelfs. Maar eerst moet de wereld gered worden, moeten al die onschuldige mensen in vrede kunnen leven. Dat betekent dus ook dat ze bij de King moet blijven, het monster dat haar niet zonder slag of stoot zal laten gaan, en dat is nog veel gevaarlijker. Gevaarlijk voor haar hart.
Dit laatste deel heeft enorm veel twists en turns die je niet aan ziet komen. Sommigen zijn heel bijzonder en anderen op zijn zachtst gezegd schokkend. Dat is één van de redenen waarom ik dit het beste deel vond; de originaliteit van een aantal van die twists en turns.
Een happy end voor Serenity had ik mij al uit mijn hoofd gezet. En ik was voorbereid op de schok die dat bij mij teweeg zou brengen. Verschrikkelijk zou ik het vinden want als er één serie is waarvan de hoofdpersoon een happy end verdient dan is dat deze. Maar gezien wat Serenity moet doen om de vrede te tekenen wist ik bijna 100% zeker dat mijn vermoeden juist was.
Ik ga jullie niet vertellen of ik wel of geen gelijk had. Ik vind dat je dat zelf moet uitvinden als je het wilt weten want deze serie is het waard om gelezen te worden.
The Fallen World komt in het lijstje van boeken die ik niet gauw zal vergeten!!
Samenvatting van The Fallen World
Zoals jullie zien staat hierboven niet kort samengevat, de normale kop. Nee, ik ben bang dat ik niet kort kan zijn in dit geval.
Dit is zo’n bijzondere serie, daar moet ik gewoon iets dieper op ingaan.
Ik vond het moeilijk om mijn gevoelens in de afzonderlijke recensies goed uit te drukken. En ook nu weet ik dat ik alleen maar een tipje van de sluier oplicht want er gaat zoveel door mij heen. Maar nu ik ze samen in mijn hoofd heb zie en voel ik het ineens heel duidelijk.
Schrijfstijl
Allereerst even over de schrijfstijl. In de eerste recensie schreef ik dat het lekker vlot is. En dat is en blijft het maar het is zoveel beter dan ik onder woorden kan brengen. Ik houd in de regel niet van bloemrijk taalgebruik maar deze schrijfster wist het zo in te pakken dat ze er bij mij mee weg kwam en dat ik het zelfs bewonderde. Een quote:
I am a thing made of lace and blood. Swathed in silk and dripping with the dark deeds of men. I suppose I’m finally clothed accordingly.
De personages
Ze zijn gewelddadig, de hoofdpersonen van dit boek, maar het zijn wel ontzettend intrigerende persoonlijkheden.
Serenity’s gewelddadigheid is gevormd door de omstandigheden waarin ze is opgegroeid en ze is het alleen in situaties die erom vragen. Dan gaat er een knop om en wordt ze een moordmachine.
De King is selfmade evil, een dictator, maar heeft tot op het moment dat hij en Serenity in een ambush terecht komen nog nooit zelf bloed aan zijn handen gehad.
Hun relatie is gevormd onder blackmail en dwang en is bitterzoet en vol haat. Maar het is een fijne lijn tussen haat en liefde. Ze stoten elkaar af en trekken elkaar aan met hun verbale, gepassioneerde, gevechten.
Haat
Er is nog nooit een serie geweest waarin ik de mannelijke hoofdpersoon zo lang heb gehaat. Drie boeken lang! Maar net als Serenity had ik er af en toe moeite mee om dat vast te houden. Hij kan zo kwetsbaar, zorgzaam en liefdevol zijn als het om Serenity gaat. En dat maakte hem bijna menselijk.
Dystopian
De wereldopbouw is fascinerend. Dystopisch door de vele bombardementen en de destructie als gevolg daarvan, maar verder toch niet zoveel anders dan hoe we die nu kennen. Het fascineerde me vooral door de paleizen waar de King Serenity mee naar toe nam. En dan met name de omgeving van die paleizen. Er staat 1 in Genève, maar van de rest werd ons het niet rechtstreeks verteld en ik probeerde er door de omschrijving van de omgeving of gebouwen achter te komen.
De Sleeper en de manier waarop de King zijn jeugdige uiterlijk bewaard zijn een tikkeltje science fiction te noemen, maar daar blijft het wat dat genre betreft bij.
Emotioneel
Dit is geen serie waar je vrolijk van word of die ik je aanraad als je zin hebt in luchtig leesvoer. Het is hard, grauw, schokkend, pijnlijk en confronterend, maar boven alles emotioneel. Niet alleen om de verliezen die Serenity lijd en het leven waartoe ze gedwongen wordt. Ik kan er niet precies de vinger opleggen waarom, maar vooral het laatste deel deed me enorm veel.
Misschien was dat omdat ze alleen op de wereld is? Leeft in een tijd jaren voorbij haar eigen tijd?
Aanrader?
Af en toe kom je na alles wat je al gelezen hebt een juweeltje tegen, en dit is er één. Het is de eerste keer dat ik wat van Laura Thalassa gelezen heb, maar ik ben zwaar onder de indruk. Dat ze niet allemaal 5 sterren krijgen doet er niet aan af, het is het totaal plaatje. En dat totaal plaatje is er eentje die ik iedereen aanraad te gaan lezen!!
Nog niet overtuigd??
Lees hier onder een exerpt van deel 1:
Just when I thought the evening was going to be another dull meet and greet, the WUN emissary walks in, and on his arm I see her.
The emissary’s daughter. Serenity Freeman.
The world doesn’t stop moving, the room doesn’t go quiet, but I swear something inside me just broke and reformed the moment she turned her devlish eyes on me—and that’s the only way to describe those eyes of hers. Devilish. She’s a wicked soul, through and though.
Just like me.
She’s unlike the women I’m used to. Her arms are sculpted, and her body is lean beneath her dress. It’s an almost laughable contrast to the soft women that fill the rest of the room. I’m dying to lift her skirt, run my hands up those legs, and get to know just how toned the rest of her is.
As pretty as her body might be, it’s not what’s captivated me. I can’t look away from her face. In another life it might’ve been sweet. But not in this one. A wicked scar slices down the side of it. It’s the most obvious warning that she’s a dangerous creature.
I wish I got off on fear and hate, because both are burning in her eyes the closer she gets to me. I’ve killed others for less than the expression I see in her eyes, but this woman, she is someone who knows violence intimately. I’m almost positive the death doesn’t scare her. But apparently I do.
And the strangest thought yet pops into my mind: I don’t want this intriguing woman to fear me.
I know she’s a trap. I know the WUN sent her here with her father because they’re desperate, and they’re hoping to bait me with a woman. Those clever fools probably never thought that what would attract me to her was everything that lay beneath that pretty skin of hers—the viscous, hardened soul that looks so similar to my own. She’s the best challenge I’ve seen yet.
I need to get to know her. She might’ve just changed everything.
~
Serenity:
My eyes lock with the king’s, and I suppress a shudder. He’s even more handsome than the pictures I’ve seen of him. Black, wavy hair, olive skin, dark eyes, sensual lips. But it’s more than just his features; it’s how he wears them. Like he is something regal, something you want to draw closer to. It’s not fair that evil can wear such an alluring mask.
His eyes move over me like a predator sizing up prey.
I make a noise at the back of my throat, and my father places a hand over mine. We can’t talk here, not when the cameras are rolling.
I breathe in, then out. I can do this. For my country, I can. I step forward, and we descend down the staircase. I know my father can feel my trembling hands. It’s a miracle that my legs are holding me up at all. The entire time the king stares at me. Not my father. Me.
It takes all my energy to keep moving and look calm. In reality, I can’t hear anything over the pounding of my pulse and the screaming inside my head. Not until we reach the bottom, until I stare into the king’s deep brown eyes. Then the moment comes into hyper focus.
The king peels his eyes away from me to greet my father. “Ambassador Freeman,” he says, “it is my pleasure to host you here for the peace talks.” It’s frightening to see that the king shares my father’s talent for camouflaging himself to fit his audience. The king doesn’t need peace talks to get what he wants, but he plays along, lying effortlessly through his teeth.
I drop my hold on my father’s arm. He takes the king’s outstretched hand as cameras go off. “King Lazuli, it’s an honor to finally meet you,” my father says. “I hope that our two great hemispheres can come together to foster future peace.” My father lies just as effortlessly as he stares the monster in the eyes and shakes his hand.
Now it’s my turn.
The king turns his attention away from my father, and my stomach contracts painfully. This is the man who killed my mom. The man who leveled my city and all my friends living in it. He’s the man who I’ve seen shot on national television, yet still he lives.
Unlike his response to my father, I can see the king’s genuine interest in me. His eyes look lit from behind. “Ambassador Freeman, I presume that this is your daughter, Serenity Freeman?” the king asks.
Next to me my father’s body goes rigid, and I know he senses the king’s interest in me. “She is,” my father says.
The king gives me a slow, sly smile and grabs my hand. I fight the overwhelming impulse to yank it free, cock my fist, and smash it into his face. Instead I bare my teeth as the cameras go off. I know it looks more like a snarl than a smile, but it’s the best I can do at the moment.
King Lazuli brings my hand up to his lips, and I close my eyes to block out the sight of his mouth against my skin. I only open them once he pulls my hand away from his lips. “It’s a pleasure to meet you Serenity.”
He means it. Heaven help me, I’ve caught the attention of the king.
0 Reacties