Serie: The Wilds #4
Genre: Dystopian, Fantasy, New Adult
Gepubliceerd: 2016
Waardering: ★★★★☆
Add to Goodreads
For as long as I’ve lived, Dark Walkers have been hunting Plaguers, seeking them for their magic. But there’s one Plaguer they want most of all. Me. Since the fall of civilization, the human race has been barely surviving. Another outbreak of the Bloody Death could be our final straw and there’s only one way to ensure that doesn't happen. I need to kill the leader of the Dark Walkers. I’m stronger than ever but with more to lose than I ever thought possible. For the first time, I feel like I’ve got a family, a home…Dax. So here I am; ready to fight. Winner take all.
Dit laatste deel van de serie The Wilds gaat op dezelfde voet verder als de voorgaande delen. Nog steeds zijn ze op zoek naar een cure voor de Bloody Death. De Wood Mists (magische wezens) proberen telkens met Dahlia te communiceren en de Dark Walkers hebben hun eigen agenda waarvoor ze haar voor hun karretje willen spannen.
Naïef
Zoals ik al aangaf in mijn recensie van deel 1 is Dahlia ongelofelijk naïef en wereldvreemd. Dat was wat de humor in deze boeken naar boven bracht en vooral haar naïviteit over de liefde en sex deed mij regelmatig uitbarsten in schaterlachen . Toch begon het in dit laatste deel een beetje op mijn zenuwen te werken. Die naïviteit. En dan met name de naïviteit over andere dingen dan liefde en sex want dat bleef ik grappig vinden.
In diezelfde recensie schreef ik ook dat ze absoluut niet dom is. Daar wil ik niet op terug komen maar ik vind wel dat ze met sommige situaties dom om gaat. Zoals de wederopstanding van iemand die dood was. Ze weet wie hem opgegraven heeft en toch onderneemt ze allerlei (hilarische, dat wel) acties om er achter te komen of zij hem zelf weer tot leven heeft gewekt.
Zo zijn er nog een aantal andere dingen die ze negeert of niet verteld terwijl dat een duidelijker licht op de situatie kon werpen en het haar leven alleen maar makkelijker kon maken.
Kouwe kikker
Dax komt nog steeds niet voor zijn gevoelens voor Dahlia uit. Dat irriteerde mij lichtelijk. Hij heeft af en toe seks met haar om daarna weer op de oude voet verder te gaan. Ze raakt er helemaal van in de war en in plaats van Dahlia het een en ander te vertellen over relaties tussen man en vrouw probeert hij haar aan de praat te krijgen over haar gevoelens:
“What?” he asked.
“I didn’t say anything.”
“No, but you look like you want to.” He was staring at me in a way that made me think he knew what words I’d wanted to say as well.
“Nope.”
“You sure?” he asked.
What was going on here? Did he know I was waiting for him to try and have sex with me? That I was thinking about it right now?
“Maybe if you talk out whatever is on your mind, you’ll feel better,” he added.
Holy shit, as Fudge would say. Was he holding sex hostage for talk? Had he been toying with me this whole time? Why did we need to talk about it so bad? Why couldn’t we just have it? Well, I wasn’t having any of this.
“No. I definitely do not want to talk.” The gall of him, trying to lure words out for sex. What did he even want to talk about? Why was talking necessary? He obviously thought so, though, because this was his second attempt at it. I crossed my arms and dug in. Absolutely no talking.
Dystopian, Paranormal, Fantasy
Vanaf The Hunt is deze serie een mengelmoesje van dystopian, paranormal en fantasy en op de één of andere manier vond ik die combinatie niet helemaal bij elkaar passen. Het voelde vreemd. Maar dat kan heel goed aan mijzelf liggen.
Ondanks dat bleef ik het verhaal leuk vinden omdat ik Dahlia, maar ook de andere personages, gewoon zo leuk vond. De interacties en gesprekken tussen de diverse personages en Dahlia verveelden nooit.
Te snel
4 Boeken lang leven we toe naar een oplossing voor de Bloody Death. En van het ene op andere moment is het opgelost. Het einde voelde daarom een tikkeltje afgeraffeld.
Samengevat
Als je me zou vragen waarom je deze serie moet gaan lezen dan kan ik dat in één woord vertellen: Dahlia. Zij is het die The Wilds geweldig leuk maakt. Ik genoot van haar manier van communiceren, de referenties naar het verleden (waarover ze gelezen had), haar fandom voor de boeken van Moobie (een actie held) en haar fascinatie voor boeken met half-naakte mannen op de cover . Ze is gewoon een ontzettend leuk personage.
Ook de wereldopbouw vond ik leuk. Door de interacties met de piraten in deel 1 vond ik het een beetje op de wereld van Mad Max lijken en dat is nooit helemaal verdwenen. Maar het deed me ook denken aan de werelden uit zombie boeken. En misschien is het daardoor dat de combinatie dystopian, paranormal en fantasy voor mijn gevoel niet rijmde. Het feit dat Dax een shapeshifter is, een wolf shifter, had ik niet zo’n moeite mee. Maar wel met de magie en ik kan er niet echt mijn vinger op leggen waarom.
Het is voor het eerst dat ik boeken van Donna Augustine gelezen heb, maar na deze weet ik het zeker: dit zullen niet de laatste zijn.
0 Reacties