Serie: The Wilds #1
Genre: Dystopian, Fantasy, New Adult
Gepubliceerd: 2015
Waardering: ★★★★.5
Add to Goodreads
My name is Dahlia but I’m called a Plaguer, a person who survived the Bloody Death. When the virus first hit the world, it ravaged the human race. I thought I was lucky to survive it but survival comes at a cost. Ever since the sickness, I see things and I’m hunted for these visions. Some seek me out because they want to keep their secrets safe. They don’t want the world to know the truth of what they are. Others, like Dax, want my knowledge. Dax has secrets of his own but as long as he helps me evade the Dark Walkers, he can keep them. This book is for all the Plaguers, the truth sayers branded and marked as liars, often hunted and sometimes forgotten. This book is for the girl who was right.
In het begin had ik niet gedacht dat ik dit zou zeggen, maar The Wilds is een ontzettend leuk boek.
Dat ik even tijd nodig had om er in te komen en het leuk te gaan vinden had te maken met de vreemde nieuwe wereld waarin ik terecht was gekomen. Het was mij niet gelijk duidelijk in welke richting ik het zoeken moest. Wat de ‘gaven’ van Dahlia inhielden. En ze houd er een nogal vreemde denkwijze op na. Daardoor had ik ook even tijd nodig om haar te leren kennen en leuk te gaan vinden. Maar dat ben ik. Haar leuk gaan vinden 😉 .
Wereldvreemd
14 Jaar lang, vanaf haar 4e jaar, heeft ze opgesloten gezeten in een soort gevangenis/psychiatrische inrichting. Omdat men bang voor haar is. Want ze is een Plaguer, iemand die de Bloody Death overleefd heeft. En de geruchten gaan dat plaguers in je hoofd kunnen kijken.
In de inrichting werd ze klein en dom gehouden en kreeg net genoeg te eten om in leven te blijven. Maar ze is alles behalve dom.
Naïef? Jazeker! Wereldvreemd? Ook dat. Maar dom zeker niet.
Vanaf het moment dat Dax haar bevrijd uit de gevangenis begon ik het boek echt leuk te vinden. Door de wereldopbouw, die me hier en daar een beetje aan Mad Max deed denken, maar vooral door Dahlia. Hoe ze over alles denkt en er tegenaan kijkt, en haar enorm grappige uitspraken en manier van communiceren.
Lachen
Het onderwerp van The Wilds is best wel serieus en een tikkeltje duister. Want Dahlia kan inderdaad ‘in hoofden kijken’. Ze ziet de meest duistere herinneringen. En ze ziet de Dark Walkers, slechte mensen omgeven door een zwarte wolk. Maar ze heeft haar geheim nooit prijs gegeven ondanks de vele martelingen die ze moest ondergaan.
Een niet zo vrolijk onderwerp dus, maar toch heb ik door het hele boek heen zitten grinniken en lachen. Want vooral de naïviteit van Dahlia is af en toe hilarisch.
Zo interpreteer ze de zogenaamde claiming van Dax om haar te beschermen helemaal verkeerd en denkt ze dat hij sex met haar wil. Na er een dag over nagedacht te hebben besluit ze dat dat misschien een goed plan is, alleen al om het maar achter de rug te hebben . En dus neemt ze het heft in eigen hand:
I walked out of my room and straight to his door. Knocking might draw the attention of everyone else, so instead I leaned close and whispered, “Dax?”
“Yeah?” I heard from the other side.
I walked into the room where Dax was walking out of an adjoining bathroom with only a pair of pants on.
I surveyed the room and the bed that seemed to be partially unmade. There was also a couch that sat under a double-wide window.
Couch or bed? Bed it was.
I sat down, flipped my hair about and then leaned back on my elbows with the best come-hither smile I could conjure up.
“What are you doing?” he asked, watching me.
Maybe my come-hither look was wrong? Switch positions. I turned on my side and rested my head on my palm and then used my other hand to raise my shift up my leg slightly.
“Dal—”
“I know what you did. How you claimed me and offered me your protection.” I flipped my hair back and then decided to just go for broke. I dropped back onto the bed, my arms spread at my sides and eyes closed. “I’m here to let you use me for your manly needs.”
When I’d read that in the sex book Margo had gotten, it hadn’t sounded so weird. Maybe it was the saying it out loud part that made it not sound as sophisticated. Still, it got the point across, so not so bad.
As I waited for him to ravish me, I thought about how after tonight, I’d be a woman. His woman. I’d know what love to a man was all about.
Nothing happened.
It could be he wasn’t understanding what I was offering but I was certain I’d made it pretty clear.
Duister
Zoals ik al zei is de basis van dit boek een tikkeltje duister.
Dahlia ziet dingen die andere mensen niet zien en daardoor wordt ze opgejaagd door de Dark Walkers. Ze heeft haar geheim altijd kunnen bewaren, maar nadat Dax haar heeft bevrijd is de waarheid aan het licht gekomen. Want hij wil haar gebruiken voor zijn eigen doeleind: Dark Walkers opsporen.
Raadsel
Gedurende het hele boek blijft het een raadsel waarom Dax de Dark Walkers op wil sporen. Maar hij is dan ook een raadsel op zich. Ontzettend moeilijk te doorgronden door zijn emotieloze en onvoorspelbare gedrag. Ik weet echt niet waar ik met hem heen moet en aan de ene kant vind ik dat enorm frustrerend, maar aan de andere kant houd het de spanning er wel in.
Pas aan het einde van het boek wordt er een tipje van de sluier opgelicht maar ik heb geen idee wat ik daar nou van moet denken. Het lijkt er op dat we steeds meer in de richting van een paranormal of fantasy gaan in plaats van de dystopian die ik dacht te gaan lezen.
0 Reacties