Serie: The Fallen World #2
Genre: Dystopian, New Adult
Gepubliceerd: 2016
Waardering: ★★★★.5
Add to Goodreads
They say I am a queen. They say I married a monster. That I did so willingly. They say he cannot die, that he does not age. That together, we rule a ravaged world. They say I used to be one of them, but now I am a traitor. They say many things, all which I cannot remember, but … I fear what they say is true. Then there is what they don’t say, what I see in their eyes— The king terrifies them. He cannot be stopped. And, most worrisome of all … He is coming for me.
Naadloos sluit The Queen of Traitors aan op deel één. Er wordt geen woord verspild aan terugblikken. We vallen middenin in de scene waarmee we het eerste deel afsloten. Waarin Serenity een gevangene is van de Resistance en op het punt staat om gemarteld te worden.
Maar ze zou Serenity niet zijn als ze zich, met een beetje hulp van buitenaf, uit de situatie weet te redden. Ze valt echter van de regen in de drup want ze ruilt de ene gevangenis in voor de andere.
Het moment waarop we dan wel kunnen lezen wat er in het voorgaande boek is gebeurt heeft Laura Thalassa goed gekozen en uitgewerkt. Ik houd er wel van dat we het op zo’n manier voorgeschoteld krijgen. Kort maar krachtig, en daarna gaan we zonder omhaal verder.
Verder met een verhaal vol geweld en passie.
Het geweld komt van diegenen die de King en Serenity willen doden en er zijn momenten dat ze dat bijna lukt. Maar samen vormen ze een moordlustig duo wanneer ze aangevallen worden. Ze komen half dood, maar victorieus, uit de strijd.
Maar ook de relatie tussen de King en Serenity is doorspekt met geweld. Verbaal geweld dat gepaard gaat met een enorme dosis passie . Ze geven allebei geen haarbreed toe en Serenity blijft er moeite mee houden dat ze gevoelens heeft voor een man die alles en iedereen die haar dierbaar was van haar afgenomen heeft. Hij is een monster, maar een monster dat alles wil geven voor haar leven. Het is ironisch te noemen dat haar ziekte, kanker als gevolg van de nucleaire bommen die de King op haar land heeft gegooid, hem nu op zijn knieën brengt. Hij is vertwijfeld want hij wil haar niet verliezen en de enige mogelijkheid om dat te voorkomen is haar in een Sleeper stoppen. Een machine die haar dood kan tegenhouden.
Dat laatste, de Sleeper, geeft deze serie een Science Fiction achtig tintje. Maar het is en blijft een Dystopian en een oorlogsverhaal. Het is grimmig en duister en de vijand geeft om niets of niemand. Zelfs onschuldigen moeten het ontgelden.
Het einde van dit boek, de epiloog, is……….pff ik kan er geen woorden voor vinden. Hoe verder ik kwam in de epiloog, hoe groter de knoop in mijn maag werd. Ik ben compleet in shock. Ik heb vaak getwijfeld aan het verstand van de King, maar na de epiloog dacht ik ‘die spoort niet’.
Een sprongetje in de tijd is tot daar aan toe maar dit??? Nee.
‘Tuurlijk ben ik nieuwsgierig en natuurlijk ga ik verder lezen, het is te goed om het niet te doen, maar ga ik het leuk vinden??
En er spelen nog zoveel andere vragen door mijn hoofd. Hoe kun je na zoveel jaren nog van iemand houden zoals je dat op de laatste dag dat je met ze sprak deed. En wat verwacht je van iemand die zoveel jaar gedwongen in een staat van slaap is gehouden? En hoe kun je iemand zolang daarin laten zitten.
Daar ga ik nu achter komen.
0 Reacties